МҰЗАҒАММЕН ҚОШТАСУ

    Ұстаз еді баулыған өнерге елді, Жаңбырынан жас өркен кенелген-ді. Желе жортып жыраққа кеткен кие Қайта айналып Ертіске келер ме енді?..   Ақындар көп биікке барам деген, Ол – құзартта, Біздерге қалар белең... Мұзағамды аңсаумен сыңсиды әлі Маралды көл, Маралды ән, Маралды өлең!   Тоқсан төрт жыл ел-жұртын аралап кеп, Ол тоқтады «Осыған қанағат» – деп. Сонсын, жүген, ноктаны төріне ілді, «Жыр пырағым – қазаққа аманат!» – деп.   Желге ұрынып сарыала жапырағым, Жүрегімді жұлмалап жатыр ағын! Келіп тұрмын Кеңсайға Маралдының Түйіп алып бір уыс топырағын...   Біз – пендеміз, ол рух боп алыстады, Біз – жердеміз, нұр енді ол ғарыштағы. Кеңсайда осы Келгенше Ақырзаман Аманат боп қалсыншы абыз тәні!..   Арман ҚАНИ, Халықаралық «Алаш» әдеби сыйлығының иегері. Павлодар қаласы. qazaquni.kz