НӘУБЕТ ҮНІ

Нұрлан Оразалин, ақын, ҚР Мемлекеттік сыйлығының лауреаты   ...Естімейін деп едім... Көнер емес. Мың-сан аруақ, аспаннан төнер елес. Ащы дауыс санамды қақыратып, Ай астында – қасырет шегер егес. Жұлқып бойды бір ашу ала бөтен, елестеді жұт жылғы дала-мекен. Бітеу жара... Шер-шемен... Ұлы қайғы... Қайтіп сені өзіммен ала кетем?!. Құдай мүлде атпаса өрлігімді... Қалай? Қайтіп жасырам шер-мұңымды? Қай түрмеге тығайын, айтыңдаршы, Тірі куә – Өзен... Көл... Жер... Құмымды... Айту – парыз! Айтпасам, жанып кетем... Ұрпағыма болармын анық бөтен. «Мың тірілген» «халықтың бір өлгенін», көрге қалай өзіммен алып кетем?! Айырғанға – мың нәлет көзді ағынан, Тұтануда көк жалын қоз қағынан, Ар-Намыстың қақпасын қағады кеп, Аштық жылы көз жұмған боздақ ұлан. Бір құдырет көбемді айырғандай, Күн күркіреп, төбемнен жай ұрғандай... Айту – парыз! Тіріге сабақ болсын! Ал әйтпесе... Құр сөзден қайыр қандай?! Әттең!.. Әттең... Көз жұмған шіріп өрде, Үш миллион қазағым тірілер ме?! Мәңгі-бақи санада сақтау үшін: Аруақтарға көз жұмған тірі көрде Қашау керек Ескерткіш!.. Тірілерге! Қыркүйек, 1988 жыл. qazaqunui.kz