КҮРIШ пен БИДАЙ (трагедия)

Халық (уайымды түрмен): – Кетпесiн деп керi күн, Айға ұлыған бөрiмiн. Уысында ұяттың, Қайрап намыс-көрiгiн, Дүбiрiнен тұяқтың, Түн ұйқымнан жерiдiм. Ақиқат (күрсініп): – Қыр астында құрысқан, Қара ниет зымыстан. Ел басынан аттаған, Елбасыңмен ұғысқан. Қарақұрттай қаптаған, Қытай келді шығыстан. Тарих (ойлы түрмен): – Арамшөптей қаулайды, Жымысқымен жаулайды. Қарыз беріп, құл етіп, Ұл-қызыңды баулайды. Жеріңді алып болған соң, Астанаңды даулайды. Ақын (күйініп): – Сайтан пиғыл секiлдi, Сұм келедi не түрлi. Көптiң аты көп деген, Көресiң бе нөпiрдi? Қилы заман беттеген, Тынышымды кетірді. Халық (шарасыздықпен): – Омыртқамыз майысты, Қабырғамыз қайысты, Қысық көзді құмарлық Төрімізге ойысты. Төбемізге шығардық, Қасиетсіз нойысты. Ақын (күйініп): – Ұлы Ақиқат, сен айтшы: Бiр қап күрiш iшiне, Бидай салып бiр кесе. Не болады замана Диiрменiн үрлесе? Ақиқат (терең күрсініп): – Күрiш өтіп тезінен, Өшіп бидай атағы, Бидайыңның көзiнен Күріш шығып жатады, Күріш шығып жатады... (Ақиқат пен Тарих ренжігендей, теріс айналып кете барады) Темірғали КӨПБАЙ qazaquni.kz