Азамат Тасқараұлы: САТ!

Уай, оң болмас бұл түйелі көш анық, Нар дегеннің, нәлет атқыр, есі ауық. Көшегіңе қиын болар, сат бәрін, Сенің өрең - САУДА деген бес әріп. Жоқ-ау сенде жеке аласым, жеке өшім, Көрсет бізге құн мен пұлдың көкесін. Қазақтығың құны кеткен сөз болды, Азаттығың? Оны да сат, әкесін... Алтыны көп алыптарды сыйлағыш, Сенің үшін алтын сарай - үй нағыз. Кейуананың кебе құрғақ көз жасын, Алтын бедер тостағыңа құй дағы іш. Бақ па, боқ па, не дарыған шекеңе, Саған жұмақ - аты дардай мекеме. Сат, тағы сат, өзіңді сат, құныңды айт, Жамағат боп жинап берсек жете ме?!. Қаланы сат, даланы сат, сат бәрін, Сат бұл елдің сәбилерін, қарттарын. Сен де, бай-ау, тартынбадың ақшадан, Мен де, байғұс, қу тілімді тартпадым. Саудагерім, түсірме, әсте, еңсені, Теңге болсын намысыңның өлшемі. ...Сенің жеген әр тиының табытта, Көр құрты боп көзіңді ойып жер сені. Азамат Тасқараұлы