Жылап жеткен Ұлы жеңіс...

Менің әкем жастық өмірін, қызбалы қызығын қиып, үш саусағы мен оқ тескен көкірегін, үш мәрте аса ауыр бас жарақатын «тарту» еткен, табиғи ағза-қанының 90 пайызын құрбан қылған ұлы майдан, қанды қырғын, тасқын-топалаң, сұрапыл соғыс – төрт жыл текетіресіп, табан тіреп, 1945 жылдың 9 мамырында тоқтап, саябыр тапты... Арада 68 жыл өткенде Ұлы Отан соғысының Ұлы жеңі­сіне – асыл әкелеріміздің мұ­хитқа – мұхит құйғандай қисапсыз қанының, аяулы аналарымыздың теңізді – теңіз жалғағандай телегей көз жасының бодауына – қазір әркім әралуан баға беріп, әрқалай түсінетін болды. Мұны біреулер – саяси ұпай жинау пиғылымен әдейі істесе, келесілері – білімсіздік-білік­сіздіктен, қарабайыр-қараңғылықпен айтады. Әйтпесе, көшкен ғасырдың 1941-1945 жылдарының арасында бүгінгі еркін Қазақ Елінің «СССР» деп аталған мем­лекеттің құрамында болғаны да рас, дәп сол жылдары неміс басқыншыларымен кес­кілескен майданның орын алғаны да рас. Бұл – шынайы шындық, жалғыз ақиқат, деректі дәйек. Біреуге ұнасын-ұнамасын, бұл соғысқа біздің аталарымыз бен әкелеріміз қан кешіп қатысып, басым бөлігі майдан даласында, топырақ астында мәң­гілікке көз жұмды. Жүз мың­даған әжелеріміз бен апала­рымыз аңырап жесір, бала­лары андыздап жетім қалды... Желкілдеген он жетісінде қызық көрмей қыршын кеткен, қылшылдаған қырығында қапияда құрбан болған атала­рымыз мен әкелеріміздің рухының алдында бүгінгі бейбіт өміріміз үшін қарыздармыз! Қазақ баласы қанды қыр­ғынды басынан кешпесін, сұрапыл соғысты көрме­сін! Еркін елдің ертеңі елең болмасын! Мыңжан БАЙЖАНИН