24 ақпанда Рахат Әлиевтің өмірден озғаны жайлы ақпарат тарады. Facebook әлеуметтік желісінде Р.Әлиевтің ресми парақшасы ретінде ұсынылған бетте 23 ақпанда ғана оның әкесіне жазған хаты жарық көрді.
"Әке, сен қайтты деген хабар менің қабырғамды қайыстырды. Мұнда, Венаның тергеу изольяторына хабар кеш жетеді. Қазір сізге арнап бір ауыз сөз айту маған ауыр. Себебі, екеуіміздің арамызда көп нәрсе айтылмай, жасырын қалды.
Сен маған әрқашан үлгі болатын едің. Сенің ізіңді қуып, мен де сен секілді медицина саласында білім алдым. Дәрігер-хирург болдым. Әке, сен Қызылорданың құмды боранында, жоқшылықта, өмірдің тауқыметін тартып өстің. Бірақ, соған қарамай, медицинаның үлкен шыңына жеттің. Бұл, біріншіден, сенің қайтпас қажырлылығыңның арқасы еді. Сонан соң, ҚР медицинасын өз қолыңа алдың, басқардың. Маған бір жағынан қиын, екінші жағынан оңай болды. Сенің танымалдылығыңның арқасында мен де билікке келдім.
Сен "көмекке мұқтаж пациентке қолыңнан келгенше көмек беру менің парызым" деуші едің. Мұқтаждарға болысу, көмек беру сенің ел сүйген қасиеттеріңнің бірі еді. Біз отбасымызда, осы сенің кең жүрегің қаншаға жетер екен деп алаңдаушы едік. Бірақ, бұл сенің таңдауың екенін мен жақсы түсіндім. Сен медицинадағы Әлиевтердің династиясын құрдың. Сенің шәкірттерің Қазақстанның шар тарабында, олар енді өздері доктор, кандидат және мықты хирургтер тәрбиелеуде.
Мен ҰҚҚ басқаруға тағайындаған кезде сенің реакцияңды әлі ұмытқан жоқпын.
Сен: "Қолыңды былғама!" деп едің. Сондай-ақ, "ҰҚҚ, ҰҚҚ - бұл өте лас саясат"деуші едің. Сонда сен: "Сен еш нәрсені өзгерте алмайсың. ҰҚҚ- бұл мемлекеттік билікке параллелді-билік және ол әрқашан лас нәрселермен айналысады"деп едің.
Мен ҰҚҚ-да істегенімнің бір ғана қайыры болса, ол ҰҚҚ архивінен атам туралы деректерді тапқаным болды. Тіпті, архивтердің арасында атамның суреті де болған еді.
1985-1987 жж. Оның басына күн туған кезде оның жанында ешкім қалмаған еді. Сонда, Сен, Владимир Ни және Сыздық Әбішев қана болған едіңдер. Сонда сен өз еркіңмен министрлік орынды босатып, отставкаға кеттің. Сенің бұл орынды босатуыңның басты себебі, оны тығырықтан шығару еді. Саған билік, мәнсап ешқашан қызық емес еді. Сен "дәрігер ретінде мен халыққа керекпін" дедің.
Біздің отбасымызға көңіл айтқан хатында екі түрлі ой білдірген. Оған рахмет. Ең құрығанда менің балаларым, сенің немерелеріңе сенің жерлеу рәсіміңе қатысуға рұқсат берді.
Ол бұл дүниеде ешкімнің мәңгі емес екенін түсінсе керек.
Маған (сенің жалғыз ұлыңа) қазір өте қиын. Сенің алдыңдағы перезенттік парызымды өтей алмағаныма қиналам. Бірақ, бұл уақыт келетініне мен сенем.
Рахат Мұхтарұлы Әлиев
P.S. Мен барлық туған-туыс, дос, бауырлар мен жақындарыма рахмет айтам. Сонымен қатар, әкемнің жерлеу рәсіміне қатысқан барлық таныстары мен шәкірттеріне ризашылығымды білдіргім келеді. Әкем туралы естеліктер сіздердің көңілдеріңізден суымайынша, әкем мәңгі жасайтын болады."
"Қамшы"
Известие о твоей смерти застало меня врасплох. Сюда, в следственный изолятор в Вене, новости приходят с опозданием. Трудно подобрать слова, ведь так много было недосказано между нами.
Ты был всегда примером мне во всем. По твоим стопам я пошел в медицину, стал врачом-хирургом. Без родителей, с «буранного полустанка» в Кзыл-Ординской области, ты бл
агодаря своему упорству, труду и, конечно, таланту достиг во врачебной деятельности всех профессиональных высот, а затем руководил здравоохранением республики. Мне было, с одной стороны, легко, с другой — сложно, ведь благодаря твой известности я тоже был под постоянным вниманием.
Ты всегда говорил, что оказание помощи пациентам это главное для тебя. Сочувствие людям, желание им помочь было твоей главной чертой характера. Мы в семье переживали, насколько хватит твоего сердца. Но я понимал, что это твой путь. Ты создал целую Алиевскую школу докторов медицины, кандидатов наук и просто высококлассных врачей — хирургов по всей стране. Именно они будут продолжать приносить пользу больным людям.
Никогда не забуду твою реакцию, когда президент Нурсултан Назарбаев направил меня работать в Комитет национальной безопасности для проведения реформ. Ты сказал: «Не марай руки!». Ты всегда говорил, что КГБ-КНБ — это «грязная политика». И тогда ты сказал мне, что я не смогу изменить ничего и что это вторая государственная машина — параллельное правительство, занимающееся грязными делами. Единственную пользу от того, что я там работал, ты видел в том, что я нашел в архивах КГБ личное дело моего деда, трагически погибшего на работе. В деле была даже его фотография.
Во времена опалы Назарбаева (1985—1987 гг.) от него отказались почти все его друзья. И только ты, Владимир Ни и Сыздык Абишев остались с ним. Ты подал в отставку с поста министра, чтобы не подставлять премьер-министра Назарбаева, не давать повода для его критики. Тебе не нужны были госдолжности, ты всегда знал, что будешь востребован в своей профессии — врача.
Лидер Нации свое соболезнование нашей семье уместил в двух предложениях. Спасибо ему, что хотя бы разрешил моим детям и твоим внукам участвовать в твоих похоронах. Видимо, Нурсултан Абишевич понял, что все мы смертные и никакие чудодейственные средства не помогут.
Мне, единственному сыну, вдвойне тяжело, что в силу обстоятельств я не смог отдать последний сыновний долг. Но я верю, что это время придет.
Рахат Алиев
P.S. Я хочу поблагодарить всех родных, близких, друзей и учеников отца, всех тех, кто пришел поддержать мою маму, прислал соболезнования. Пока память о нем будет в наших сердцах, он будет с нами».www.facebook.com
qazaquni.kz
